J'aime par Paul Bogaert
J'aime
cet espace, l'éther,
bouffée bien connue,
les kakis et les gris,
le verre, le métal et
le lit
ramené à son essence,
ce qui apaise, étanche, suture,
les gobelets beiges en plastoc
dans leur gaine transparente en plastoc, le placard aux feuilles chauffantes dorées
du fabricant qui fait aussi dans le sac à cadavre.
En fonctionnaire, quelqu'un viendra me cueillir
comme sur l'écran d'une série.
On sera bien surpris
de me voir en sortir gommé.
Abstraction faite de cela (revoilà ce gland, licencie-le)
j'entends une sirène,
le gyrophare caresse les façades sans doute
comme l'autre fois, tu te souviens, il s'agissait de faire évacuer
Le Je sais Tout.
Sors-les tes questions.
En silence ma persévérance
redouble
tandis que l'étendue se trouve laquée de haine.
Chaque mot se trouve criblé.
Je perçois la volonté
du propriétaire, la lime, ce pauvre interprète
de vagues souhaits, de vieilles peurs,
me voici ouvert à tout le bataclan.
Peu à peu, le tarmac est pris par l'épais après-midi.
Je tombe à la renverse dans mon dada, mon tatami : le passif.
Je veux être un papillon.
Je brille comme un autocollant.
------------------------------------
Ik hou van
Ik hou van
deze ruimte, de ether,
het bekende vleugje,
tinten van kaki en tinten van grijs,
het glas, het metaal en
het bed
tot zijn essentie herleid,
het sussen en stelpen en hechten,
de beige plastic bekers
in hun doorzichtige plastic foedraal, de kast met de gouden warmtefolie
van de fabrikant die ook in lijkzakken doet.
Iemand zal mij komen halen,
ambtelijk, zoals uit het beeld van een reeks.
Verrast zul je zijn
als ik er uitgewist uitkom.
Los daarvan (daar is die lul weer, ontsla hem)
hoor ik een sirene,
streelt nu het zwaailicht de gevels wellicht
zoals toen, weet je dat nog, Het Grote Gelijk
moest worden ontruimd.
Kom maar op met de vragen.
Ik verdubbel in stilte
mijn doorzettingsvermogen
terwijl de vlakte met haat wordt gelakt.
Elk eerste woord wordt doorzeefd.
Ik voel de wil
van de eigenaar aan, de vijl, die arme tolk
voor vage wensen, oude angsten,
ik sta nu open voor de hele zwik.
Het tarmac wordt door de dikke middag langzaam genomen.
Ik sukkel ruggelings in mijn dada, mijn tatami: het passief.
Ik wil een vlinder zijn.
Ik blink als een sticker.
cet espace, l'éther,
bouffée bien connue,
les kakis et les gris,
le verre, le métal et
le lit
ramené à son essence,
ce qui apaise, étanche, suture,
les gobelets beiges en plastoc
dans leur gaine transparente en plastoc, le placard aux feuilles chauffantes dorées
du fabricant qui fait aussi dans le sac à cadavre.
En fonctionnaire, quelqu'un viendra me cueillir
comme sur l'écran d'une série.
On sera bien surpris
de me voir en sortir gommé.
Abstraction faite de cela (revoilà ce gland, licencie-le)
j'entends une sirène,
le gyrophare caresse les façades sans doute
comme l'autre fois, tu te souviens, il s'agissait de faire évacuer
Le Je sais Tout.
Sors-les tes questions.
En silence ma persévérance
redouble
tandis que l'étendue se trouve laquée de haine.
Chaque mot se trouve criblé.
Je perçois la volonté
du propriétaire, la lime, ce pauvre interprète
de vagues souhaits, de vieilles peurs,
me voici ouvert à tout le bataclan.
Peu à peu, le tarmac est pris par l'épais après-midi.
Je tombe à la renverse dans mon dada, mon tatami : le passif.
Je veux être un papillon.
Je brille comme un autocollant.
------------------------------------
Ik hou van
Ik hou van
deze ruimte, de ether,
het bekende vleugje,
tinten van kaki en tinten van grijs,
het glas, het metaal en
het bed
tot zijn essentie herleid,
het sussen en stelpen en hechten,
de beige plastic bekers
in hun doorzichtige plastic foedraal, de kast met de gouden warmtefolie
van de fabrikant die ook in lijkzakken doet.
Iemand zal mij komen halen,
ambtelijk, zoals uit het beeld van een reeks.
Verrast zul je zijn
als ik er uitgewist uitkom.
Los daarvan (daar is die lul weer, ontsla hem)
hoor ik een sirene,
streelt nu het zwaailicht de gevels wellicht
zoals toen, weet je dat nog, Het Grote Gelijk
moest worden ontruimd.
Kom maar op met de vragen.
Ik verdubbel in stilte
mijn doorzettingsvermogen
terwijl de vlakte met haat wordt gelakt.
Elk eerste woord wordt doorzeefd.
Ik voel de wil
van de eigenaar aan, de vijl, die arme tolk
voor vage wensen, oude angsten,
ik sta nu open voor de hele zwik.
Het tarmac wordt door de dikke middag langzaam genomen.
Ik sukkel ruggelings in mijn dada, mijn tatami: het passief.
Ik wil een vlinder zijn.
Ik blink als een sticker.